Ben Sana Mecburum / Attila İlhan

Ben sana mecburum bilemezsin Adını mıh gibi aklımda tutuyorum

Büyüdükçe büyüyor gözlerin / Ben sana mecburum bilemezsin

İçimi seninle ısıtıyorum

Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor / Bu şehir o eski İstanbul mudur

Karanlıkta bulutlar parçalanıyor / Sokak lambaları birden yanıyor

Kaldırımlarda yağmur kokusu / Ben sana mecburum sen yoksun

Sevmek kimi zaman rezilce korkuludur / İnsan bir akşam üstü ansızın yorulur

Tutsak ustura ağzında yaşamaktan / Kimi zaman ellerini kırar tutkusu

Birkaç hayat çıkarır yaşamasından / Hangi kapıyı çalsa Kimi zaman

Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu

Fatih’te yoksul bir gramofon çalıyor / Eski zamanlardan bir Cuma çalıyor

Durup köşe başında deliksiz dinlesem / Sana kullanılmamış bir gök getirsem

Haftalar ellerimde ufalanıyor / Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem

Ben sana mecburum sen yoksun

Belki haziranda mavi benekli çocuksun / Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor

Bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden / Belki Yeşilköy’de uçağa biniyorsun

Bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor / Belki körsün kırılmışsın telaş içindesin

Kötü rüzgar saçlarını götürüyor

Ne vakit bir yaşamak düşünsem / Bu kurtlar sofrasında belki zor

Ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden / Ne vakit bir yaşamak düşünsem

Sus deyip adınla başlıyorum / İçim sıra kımıldıyor gizli denizlerin

Hayır başka türlü olmayacak / Ben sana mecburum bilemezsin