Venezuela ‘lı yazardan buram buram güney Amerika kokan öyküler. Hem büyülü gerçekçilik var, hem toprak ağaları, ayaklanan köylüler, dictatorler, siyahi kadın meyhaneciler, devrimciyken iktidardan yana evrilen gazeteciler, fikirlerini satışa çıkarıp zengin olanlar. Sessiz Diktatörlük adlı öyküde ‘’ on yıldır ülkeyi tek bir duygusal konuşma yapmadan yönetmişti. Hala iktidarda olmasını dictatorlerin ‘’sivil düzen’’ diye tabir ettikleri şeye borçluydu. Karayiplerde bulunmasına karşın sessiz, başı öne eğik, gri bir ülkeydi. Siyasi toplantılar, mitingler ve konuşmalar gazetelerde yayımlanan yasalarla yasaklanmıştı. Dini törenler Latince yapılıyordu. Birgün bir grup genç kentin ana meydanını ele geçirip sloganlar atmaya başladı. Bunun üzerine diktator ‘’ silahların susturamayacağı hiçbir şey yoktur ‘’ diye buyurdu. İktidarını korudu ancak o akşamüstü kalabalığın söylediği kelimeler çığ olup büyüdü, mısra oldu, şarkı oldu, duvar yazısı oldu. Bu yükselen sesler her seferinde diktatörün kulağında daha sert çınladı. Korku içinde uzun yıllar yaşadı. Sonunda kendi sağırlığının uçurumunda boğularak sessizce öldü’’ demiş.
Fotoğraf : Mehmet Beyazova
Comments