Solgun Bir Gül Oluyor Dokununca / Behçet Necatigil

Çoklarından düşüyor da bunca / Görmüyor gelip geçenler

Eğilip alıyorum / Solgun bir gül oluyor dokununca

Ya büyük şehirlerin birinde/ Geziniyor kalabalık duraklarda

Ya yurdun uzak bir yerinde / Kahva otel köşesinde

Nereye gitse bu akşam vakti / Ellerini ceplerine sokuyor

Sigaralar, kağıtlar / Arasından kayıyor usulca

Eğilip alıyorum kimse olmuyor / Solgun bir gül oluyor dokununca

Ya da yalnız bir kızın / Sildiği dudak boyasında

Eşiğinde yorgun gecenin / Başını yastıklara koyunca

Kimi de gün ortası yanıma sokuluyor / En çok da güz ayları ve yağmur yağınca

Alçalır ya bir bulut / O hüzün bulutunda

Uzanıp alıyorum kimse olmuyor/ Solgun bir gül oluyor dokununca

Ellerde, dudaklarda, ıssız yazılarda / Akşamları gerili ağlara takılıyor

Yaralı hayvanlar gibi soluyor/ Bunalıyor kaçıp gitmek istiyor

Yollar ya da anılar boyunca

Alıp alıp geliyorum uyumuyor bütün gece / kımıldıyor karanlıkta ne zaman dokunsam

Solgun bir gül oluyor dokununca