Üzerinde yeni yıkanmış beyaz entarisi, beyaz başörtüsüyle ak saçlı bir nine yeni biçilmiş tarlanın kıyısına anızların arasına oturmuş toprakla söyleşiyor. Çok sevdiği 12 yaşındaki torununa henüz gerçekleri anlatamadığını ona her şeyi anlatamadan ölmekten korktuğunu söylüyor toprak anaya. Sonra başlıyor yaşam öyküsüne. Al yanaklı bir genç kızken aşık olduğu yakışıklı kocasını, gece tarlada yıldızlara bakarak kurdukları hayalleri, yazın tarlada neşeyle çalışmalarını, artarda doğan üç oğlunun büyümesini, en büyük oğlu Kasım’ın evlenmesini, kızı gibi sevdiği geliniyle dostluklarını çoşkuyla anlatıyor. Derken bu mutlu yaşamların üstüne ikinci dünya savaşının gölgesi düşüyor. ‘’savaş her şeyi kimsenin gözünün yaşına bakmadan yutup yokediyordu. Hayatı, işi, hatta çocukların bir kaşık çorbasını yalayıp yutuyor, en küçük bir buğday tanesini bile doymak bilmeyen midesine indiriyordu’’ diyor. Savaş cephedeki askerleri vurmaz, köyde kalan kadınları ve çocukları da tırpanından geçirir. Hey koca Aytmatov iktidar sahipleri seni okusalardı savaşa böylesine gönüllü olurlar mıydı?
Comments